Οι χιονισμένες, βουνοκορφές της Πίνδου και οι εναλλασσόμενες κοιλάδες αποτελούν θαυμάσιο σκηνικό για τη Ζίτσα και άλλα μικρότερα χωρία της περιοχής με τους ωραίους αμπελώνες τους. Όμως δεν είναι μόνο το τοπίο που προκαλεί εντύπωση και ενδιαφέρον στον επισκέπτη, αλλά και η ιστορία αυτού του τόπου. Ανέκαθεν το κρασί της Ζίτσας έπαιζε πτωτεύοντα ρόλο στην κοινωνία και την οικονομία της περιοχής. Στοιχεία μαρτυρούν ότι από τον 15ο αιώνα που πρωτοκατοικήθηκε η Ζίτσα, η αμπελοκαλλιέργεια αποτελούσε σημαντική ενασχόληση των κατοίκων της. Γνωρίζουμε ακόμη ότι οι μοναχοί του Μοναστηριού του Προφήτη Ηλία που είναι δίπλα στο οινοποιείο υπήρξαν δραστήριοι οινοποιοί, με πρώτο τον ηγούμενο Γρηγόριο τον 18ο αιώνα. Ο Hobhouse συνοδός του Λόρδου Βύρωνα, αναφέρει στο ημερολόγιό του (1809) ότι ο Γρηγόριος, τους προσέφερε ένα λευκό κρασί για το οποίο ήταν πολύ περήφανος.
« Ω, Ζίτσα με το μοναστήρι σου!
Απ’ τη σκιερή κορφή σου, μικρή γωνιά μυριόχαρη στη γη τούτη την άγια
Τι ουρανίων τόξων χρώματα, τι ευωδιές και μάγια!»
Εγραψε ο Λόρδος Βύρων, όταν το 1809 φιλοξενήθηκε στο Μοναστήρι του Αϊ-Λια στη Ζίτσα.